Astropedia
Advertisement
Venus-real color

Wenus w prawdziwych kolorach

Wenus – druga według oddalenia od Słońca planeta Układu Słonecznego. Wenus jest trzecim pod względem jasności ciałem niebieskim po Słońcu i Księżycu widocznym na niebie. Ponieważ obserwacje tej planety są możliwe tylko wieczorem i rano, nazywana jest także: Jutrzenką, Gwiazdą Poranną lub Gwiazdą Wieczorną (starożytni Grecy nazywali ją odpowiednio: Phosphorus i Hesperos). Jest skalnym globem osnutym gęstymi chmurami, które odbijają większość światła słonecznego. Żółtawy kolor chmur atmosfery pochodzi od kwasu siarkowego. Jej maksymalna jasność wynosi -4,4 magnitudo.

Księżyc[]

Wenus nie posiada naturalnego satelity. Odkryto jednak planetoidę 2002 VE68 o średnicy około pół kilometra, pozostającą w rezonansie orbitalnym 1:1 z Wenus. Z tej racji może ona być nazywaną quasi-księżycem Wenus.

Znak i nazwa[]

Znak Wenus oznacza płeć kobiety. Jej nazwa wzięła się od rzymskiej bogini miłości, Wenus.

Charakterystyk[]

Wenus tylko nieznacznie ustępuje Ziemi pod względem rozmiarów. Masa planety wynosi 0,82 masy Ziemi, a promień na równiku (wynoszący 6 051 km) jest o 327 kilometrów krótszy od ziemskiego. Planeta ma także tylko nieco mniejszą gęstość równą

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 5,25\frac{g}{cm³}} . Z tego powodu określa się te planety mianem bliźniaczych. Glob wenusjański bardzo wolno obraca się wokół osi. Pełen obrót trwa 243 dni. Kąt nachylenia płaszczyzny równika do płaszczyzny ekliptyki wynosi 177,4°, czyli kierunek obrotu jest przeciwny do kierunku ruchu orbitalnego. Doba wenusjańska trwa 117 dób ziemskich (efekt złożenia się ruchu wokół własnej osi z obiegiem wokół Słońca). Słońce wschodzi na Wenus na zachodzie, a zachodzi na wschodzie.

Misje na Wenus[]

Venusglobe

Wenus

Venus 2 Approach Image

Zdjęcie Wenus wykonane przez sondę MESSENGER

Odbyte misje badawcze zakończone przynajmniej przesłaniem jakichkolwiek danych z Wenus lub jej orbity:

  • Mariner 2 w 1962 – sonda przeprowadziła pierwsze pomiary wiatru słonecznego, oraz pyłu międzyplanetarnego;
  • Wenera 4 w 1967 – sonda posiadała lądownik, który dokonał bezpośrednich pomiarów w atmosferze planety;
  • Mariner 5 w 1967 – sonda badała atmosferę Wenus przy pomocy fal radiowych, jej jasność w świetle ultrafioletowym, oraz wahania w natężeniu cząsteczek wiatru słonecznego i pola magnetycznego planety;
  • Wenera 5 w 1969 – sonda posiadała lądownik, który dokonał bezpośrednich pomiarów w atmosferze planety;
  • Wenera 6 w 1969 – sonda posiadała lądownik, który dokonał bezpośrednich pomiarów w atmosferze planety;
  • Wenera 7 w 1970 – sonda posiadała lądownik, który jako pierwszy wylądował i działał na powierzchni Wenus;
  • Wenera 8 w 1972 – sonda posiadała lądownik, który wylądował i działał na powierzchni Wenus;
  • Mariner 10 w 1973 – sonda po raz pierwszy sfotografowała wcześniej niewidoczne szczegóły pokrycia wenusjańskich chmur, a także wykonała kilka innych obserwacji atmosfery, dostarczając na Ziemię łącznie 4165 zdjęć oraz wiele innych danych naukowych. Jedyna sonda, która doleciała do Merkurego;
  • Wenera 9 w 1975;
  • Wenera 10 w 1975;
  • Pioneer Venus 1 w 1978;
  • Pioneer Venus 2 w 1978;
  • Wenera 11 w 1978;
  • Wenera 12 w 1978;
  • Wenera 13 w 1981;
  • Wenera 14 w 1982;
  • Wenera 15 w 1983;
  • Wenera 16 w 1983;
  • Wega 1 w 1984;
  • Wega 2 w 1984;
  • Magellan w 1989;
  • Galileo – przelot w 1990;
  • Cassini-Huygens – przelot w 1998 i 1999;
  • MESSENGER – wystrzelona w 2004 roku sonda do badania Merkurego, kilkakrotnie będzie przelatywać koło Wenus na trasie swojej podróży;
  • Venus Express w 2006 – jest pierwszą sondą Europejskiej Agencji Kosmicznej wysłaną w kierunku Wenus.

Galeria[]


Szablon:ANM

Advertisement